Familieweekend

Door menigeen in mijn vrienden- en kennissenkring wordt de aankondiging van dit jaarlijks (en soms zelfs vaker) terugkerende evenement ontvangen met hoongelach. En ik moet eerlijk bekennen dat ik daar zelf mede-verantwoordelijk voor ben. Ik ervaar mijn familieweekenden als terugkerende hoogtepunten, maar het is iedere keer ook weer goed als het er op zit.
In deze redenatie schuilt een zekere tegenstelling. En dat is ook de gemengdheid die ik voel bij deze weekenden. Ongeacht of het mijn familie of die van Vriend is, dat voorop gesteld. Altijd is het erg leuk om iedereen weer te zien en spreken en wat langer de tijd te hebben voor elkaar. Je drinkt lekker een borrel, kletst wat af en hoe later het wordt, hoe meer er echte gesprekken ontstaan. Maar juist omdat je elkaar niet zo vaak ziet, schuilt er ook een zekere moeilijkheid in de omgang met sommige familieleden. Je kent elkaar niet heel goed, maar aangezien je familie bent wordt je verondersteld dit wel te doen. Hiervan kun je in eerste instantie genieten, zo vaak zie je elkaar immers niet. Dag twee moet je gewoon kleine irritaties naast je neer leggen. Relax: het is een grote groep mensen. Take it easy: je hebt mensen die op de voorgrond treden en mensen die liever op de achtergrond blijven. En niet zo arrogant: iedereen heeft zijn eigen manier om dingen te benaderen. Maar er komt een moment... dan is het weer mooi geweest.
Gelukkig is dat bij mij vaak de zondagavond. Morgenavond ga ik weer heen en ik heb er onwijs veel zin in. We zitten in Linde dit jaar. En ik weet ook dat ik zondagavond heel erg veel zin heb om weer met mijn gezin naar huis te gaan. En na een tijdje komt vanzelf de zin in volgend jaar weer.