'Kijk mama, baby heeft een poepje gedaan.' Ok, nu is het klaar. Nu moet ik er echt aan geloven. En Anne-Lomé, die deze woorden uitspreekt, dus ook. 'We' gaan nu echt proberen zindelijk te worden!
Al een paar maanden is Anne-Lomé bezig met plasjes en poepjes. Eerst op het potje proberen, totdat ze hier een keer afrolt. Dan wil ze alleen nog op de wc-bril-verkleiner (wat en prachtig woord!! maar dit terzijde). Niet echt structureel zindelijk worden. Ze krijgt altijd nog een luier aan. Wel maakt het rompertje uit praktische overwegingen plaats voor een onderbroekje. En vinden er meer van deze kleine aanpassingen plaats op weg naar 'de poging'.
Begin deze maand is het zover. Het wordt mooi weer wordt en ze loopt de hele dag in haar blote billen in de tuin. We proberen het, en vaak gaat het goed. Een klasiek verhaal zullen veel ervaren moeders zeggen. Maar zo voelt het, zo halverwege het zindelijk worden, allerminst. Want wat is het moment om door te pakken, om ook naar buiten en op visite te gaan zonder luier, hoe ga je om met ongelukjes en hoe maak je afspraken met de creche (die niet zitten te wachten op twee ongelukjes per dag..)?
In die fase zitten we nu een beetje. Hoe vaak ik de afgelopen weken de woorden 'Op een gegeven moment gaf ze aan dat ze er aan toe was en toen was het zo geregeld' wel niet heb gehoord. Inmiddels weet ik dat het zo niet werkt. Dat de ongelukjes de eerst komende tijd plaats blijven vinden. Dat het met een luier in je handtas op stap gaan erbij hoor. En dat soms op strenge toon spreken als er uitgerekend op het vloerkleed een poepje wordt gedeponeerd een functie heeft.
Ik hou dus maar gewoon stug vol en troost me met de gedachte dat het iedere dag een beetje beter gaat. En dat zindelijk worden bij veel kinderen in fases komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten