Mijn oma's en opa (opa Ter Wal is overleden toen ik nog heel jong was) zijn en waren altijd erg spaarzaam met hun verhalen over de oorlog. Het heeft gek genoeg zelfs heel lang geduurd voor ik me echt ten volste realiseerde dat ze oorlog hadden meegemaakt. Tuurlijk, je weet dat ze er wat leeftijd betreft middenin moeten hebben gezeten. En dat mijn oma een Duitse was, heeft natuurlijk ook consequenties in zo'n tijd. Maar pas toen hier en daar opmerkingen en korte verhaaltjes kwamen, begon het te leven. Sindsdien hebben ze enkele ervaringen met ons gedeeld. Hoe ze leefden en iedere dag bezig waren te overleven. Hoe hun levens een wending kregen door ruim vijf jaren oorlog. Een wending die een definitief stempel zette op alles wat daarna zou komen.
Eén van de opmerkingen die me is bijgebleven, is dat ze alle drie probeerden over te brengen dat de oorlog overal was. In je dagelijkse dingen, in je lijf en in je omgeving. 'Iedereen kende wel iemand die vocht, die in het verzet zat. Iemand die een zoon had verloren, of die zijn vader gevangen was genomen', vertelden mijn oma's me.
En vandaag realiseerde ik me ineens dat de geschiedenis zich herhaalt. Er verschijnt een bericht op het ANP dat er twee Nederlanders zijn omgekomen bij een helicoptercrash in Afghanistan. Mijn collega Agaath en ik krijgen er kippenvel van. De zoon van haar vriendin is op dit moment in dienst van Defensie in Afghanistan gelegerd. Een bekende van Man en mij vertrekt over enkele dagen als lid van een groep commando's naar dezelfde regio. Ook tegenwoordig kennen steeds meer mensen wel iemand die (iemand kent die) in Afghanistan, Irak, Congo is (vecht mag je het niet altijd noemen) of een andere regio waar Nederland actief is, met gevaar voor eigen leven. Zelf voel ik me niet alsof we als Nederland in oorlog zijn, maar als ik dit soort dingen op een rijtje zet, begin ik toch te twijfelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten