Het huis van mijn lieve oma staat leeg. Alle meubels, geurtjes en (soms vreemde) snuisterijen die het haar huis maakten hebben een nieuwe bestemming gekregen of zijn met haar overlijden simpelweg verdwenen.
Bij ons thuis op de schoorsteenmantel branden twee kaarsjes in mooie kristallen houdertjes. De houdertjes die eerder bij oma op tafel stonden, die tijdens de begrafenis naast haar kist hebben gebrand. Op de bovenste plank van Anne-Lomé haar boekenkast, buiten het bereik van haar grijpgrage handjes, staat een beeldje van een clowntje dat trombone speelt. Op Merle haar kamer wordt fluit gespeeld door een zelfde soort clowntje. Alle drie, stuk voor stuk, mooie herinneringen aan mijn oma.
Het misschien wel gekste en voor mij meest persoonlijke stukje herinerings is het Sandmänchen. Een klein poppetje met een bruine ribbroek, een groen capje en een rood puntmutsje op zijn hoofd. In zijn billen een sleutel. Als mijn broer en ik vroeger bij opa en oma logeerden mocht hij altijd voor het slapen gaan zijn kunsten vertonen. Het lopertje ging van de keukentafel af, de sleutel werd goed opgedraaid en daar ging het poppetje in schuivelpasjes over de tafel. Het Sandmänchen wacht hier op nieuwe kinderen die van zijn pasjes gaan genieten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten