En zomaar ineens was ze er weer vandaag...
Ik heb een lekker dagje rommelen, prutsen en pre-vakantiepret vandaag. En dat is werkelijk van alles en nog wat. Een cadeautje voor een collega regelen, opruimen, wasje draaien, kast van de kinderen uitmesten, vakantiekleding klaarleggen, vakantielijst maken. Kortom: druk, maar heerlijk. Ik heb de gewoonte om tijdens dit soort klusjes knoerthard muziek te draaien. Soms heb ik een Kane-dag, andere keren is het een Blof uurtje, dan weer een Anouk middag. Vandaag was het een hele dag Robbie Williams. Dat moet sommige mensen als een verschrikking in de oren klinken, maar ik vind het eerlijk waar heerlijk. Lekker meebléren, beelden van het concert weer voorbij zien komen en ondertussen doorwerken.
Zo ook vandaag. Ik hing de was op en ineens hoor ik een nummer voorbij komen dat ik een tijd geleden grijs heb gedraaid. Ineens had het nummer wat bijzonders. Al meezingend loop ik naar de kast om het boekje uit het cd-hoesje te pakken om de tekst een keertje mee te lezen. Flarden kan ik volgen, maar sommige stukken zing ik maar wat in het wildeweg.
Al lezende kom ik tot de conclusie dat het liedje over zijn oma gaat die dood gaat. Hoe hij eerst bang is dat ze dood gaat, en vervolgens merkt dat ze altijd bij hem blijft. In zijn hart en herinnering, maar ook in zijn gevoel. Hij beschrijft hoe hij soms door iets wat gebeurt, het gevoel kan hebben dat ze er weer even is. Een onverwachte windvlaag, een vogel die ineens ongewoon dicht bij je komt zitten, een droom.
Na een poosje leg ik het boekje met een glimlach op mijn mond weer weg. Dit liedje heb ik grijsgedraaid vlak voordat mijn oma dood ging. Is het een voorgevoel geweest, toeval of een teken? Ik weet het niet, maar ik vind het een mooie gedachte dat het zo is gegaan. En zoals muziek mooi kan zijn, is Nan's song heel bijzonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten