'Alsjeblieft, chocolade met roze en blauwe muisjes. En een mededeling erbij: ik ben zwanger!' Met deze blijde boodschap zat Cynthia gisteren stralend bij ons op de bank. In april verwachten zij en haar vriend Barry hun eerste kindje. Het zwanger willen worden, zijn en bevallen lijkt in de lucht te zitten. Blijde mededelingen als deze brengen me altijd in gedachten terug naar de tijd dat Man (toen nog Vriend) en ik wisten dat we een kindje verwachtten. Maar verder nog helemaal niemand. Beide keren hebben we het zo'n drie maanden voor ons zelf gehouden. Een heerlijk geheim.
Het aan je omgeving vertellen is geweldig, maar er zit ook een keerzijde aan. Tenminste, dat vonden wij. Toen we het eenmaal verteld hadden, werd ons geheim publiek bezit. Met alles wat daarbij hoort. Adviezen, verhalen over bevallingen, tips en trucs. Allemaal met de beste bedoelingen, maar soms dacht ik wel eens met weemoed terug aan de tijd dat het ons geheimpje was. Aan het heerlijke onwennige en dromerige. Totdat de baby er is, want dan is dat dromerige in een klap voorbij. Niks roze wolk; hard werken!
En toch heb ik even gezwegen toen iemand me laatst vroeg toen ik haar drie weken oude dochtertje de fles gaf: 'En, begint het alweer te kriebelen?' Kriebelen niet, maar zo'n klein kindje vasthouden blijft iets heel bijzonders. En daar kan ik geen genoeg van krijgen. Dus familie en vrienden: ga zo door!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten