'Ik wil een zusje'

Onze oudste dochter heeft de eigenschap om op de meest onmogelijke momenten gekke of ongemakkelijke opmerkingen te maken. Dat ze in een drukke kamer heel enthousiast kan roepen: ‘Ik moet poepen!’, zijn we inmiddels aan gewend. Of dat ze vrouwen met kort haar ‘meneer’ noemt. Ook van midden in een volle supermarkt uitroepen: ‘Mama, die mevrouw heeft hele grote borstels!’, (waarmee ze doelt op de voorgevel van de dame in kwestie) verblikken of verblozen we niet meer.
Sommige opmerkingen zijn simpelweg ontroerend. We zaten afgelopen weekend gezellig aan tafel. Ineens roept Anne-Lomé: ‘Mama, ik wil een zusje’. Tja, wat antwoord je dan? Man stookt het vuurtje nog een beetje verder op. ‘Ennuh, hoe kom jij aan dat zusje dan?’ ‘Nou, die kopen we gewoon bij de winkel en dan stop ik ‘m in mama zijn buik zodat íe kan groeien.’

We hebben haar de precieze procedure over hoe je een broertje of een zusje kunt krijgen maar niet uitgelegd. Dat komt over een jaar of vijf wel. We hebben wel uitgelegd dat ze al een zusje heeft. Maar ze wilde er nog één. Een broertje was geen optie. Haar zusje mocht wel broertje gaan heten. Het is een kind van compromissen.