Kind

Hoe ouder je wordt, hoe vaker je in een crematorium of op een begraafplaats zult komen. Je omgeving dunt steeds sneller uit. Dat is verdrietig, daar gaat een periode van rouw overheen. Maar vroeg of laat komt er, voor mij althans, altijd een moment dat je kunt zeggen: zo is het leven. Dat gevoel van acceptatie en redelijkheid die over je heen komen, ontbreken volkomen als een jong iemand of een kind overlijdt.

Woensdag maak ik de gang naar een crematorium hier in Den Haag. Een kind wordt begraven. Een meisje van vijf maanden oud. Het was een erg ziek kind en er zijn mensen die zeggen: het is beter zo. Toch overheerst op het moment vooral het verdriet voor de ouders en haar broertje. En ook maar een glimp van dat het zo ''beter is'', ontbreekt aan iedere horizon waar je toekomst voor ze zoekt. Er ligt een deken van donkere wolken zwaar van verdriet over mijn humeur. En dat is nog geen fractie van hoe haar ouders zich moeten voelen. Onvoorstelbaar.

Ik heb mijn kinderen de afgelopen dagen wel honderd keer vaker dan normaal geknuffeld. En gedacht: mijn kind, wat moet ik toch zonder jou..