Moeten

Grappig is dat, hoe ieder woord zijn eigen gevoel kan meedragen. Moeten is heel duidelijk een dwingend woord, er gaat een zekere druk van uit. En zo voel ik me ook; druk. Ik moet zo vreselijk veel. Het gemakkelijkste is om dit nu direct te relativeren voor mezelf om het gevoel van angst en verstikking dat me soms bekruipt te verminderen. Maar dat doe ik even lekker niet. Soms mag je je gevoel best even onder ogen zien. En ik heb echt het gevoel dat ik even heel veel moet.

Om te beginnen moet ik solliciteren. Alleen al bij deze taak komt zo'n enorme waslijst aan dingen die moeten kijken. Eerst moet ik namelijk weten wat ik wil, waar ik voor ga. Ik moet zeker weten dat ik achter mijn keuzes sta. Maar er is meer. Ik moet mijn dieet tot een goed einde brengen. In mijn hoofd groeit de eindeloze waslijst van mensen waarvan ik eigenlijk vind dat ik ze eens moet bellen. En met wie ik dan ook nog eens een afspraak wil maken! Ik moet het trouwalbum nu toch echt eens gaan afronden. Ik moet nog een speech schrijven voor het afscheid van het hoofd van de creche. En oh, niet vergeten: de verjaardagskaart moet geschreven en op de brievenbus.

En dan heb ik het nog niet eens over de basiseigenschappen waarvan ik vind dat ik ze te allen tijde optimaal moet uitvoeren. Ik moet er zijn voor mij Man, mijn kinderen, vriendinnen en vrienden, collega's en familie. Ik moet sporten, socializen, zorgen dat het in huis op rolletjes loopt en gezellig is.

Ben ik de enige die het leven soms ervaart als een lange waslijst van allemaal dingen die moeten? En waar komt dat enorme verantwoordelijkheidsgevoel vandaan? Sommige dingen kunnen best (nog) even blijven liggen. Maar als het eenmaal ligt, krijgt ik de kriebels. Dan moet het af. Daar was 'ie weer: moet. Ik moet nu in ieder geval een einde maken aan dit stukje tekst, want ik moet ongelooflijk plassen (en dat moet echt).