Echt Hema

Zondag heeft mijn oma haar verjaardagscadeau van mijn broer en mij verzilverd: een tochtje door Giethoorn met ons allemaal. We hadden een heerlijke dag, zonneschijn en gezelligheid. Bijzonder geslaagd dus.

Voor Anne-Lomé is haar Boma (Bijzondere oma, mijn oma dus) iets bijzonders. Voorafgaande aan het vaartochtje gingen we in Meppel langs om Boma op te halen. Bij binnenkomst in Meppel dook ze op haar af en gaf een dikke knuffel. Heerlijk om te zien. 'Maar waar is de dote Boma nou dan?' vroeg ze na een paar minuten. Een snelle vertaling voor mijn oma bracht haar een beetje van haar stuk. Want ja, vragen over leven en dood van een kind zijn lastig, zeker als je er zelf emotioneel onder bent. Man hielp haar een handje. 'Dat hebben we al een keer verteld toch lieverd. De overleden Boma is in de wolken, die kunnen we niet meer zien.' Mijn oma lichtte nog een beetje verder toe. 'De andere Boma is in de hemel lieverd. Dat is heel ver weg. Zo ver weg, dat kun je niet zien.' Anne-Lomé keek een beetje bedenkelijk en je zag aan haar snoetje dat ze alles aan het verwerken en opslaan was.

Onderweg naar Giethoorn hoorden we ineens van achter uit de auto dat Anne-Lomé ook aan Merle aan het uitleggen wat dood gaan is. 'Dat doen oude mensen, kindjes niet. Toch mam?' Ik knikte bevestigend om het verhaal niet al te ingewikkeld en angstaanjagend te maken. 'En dan gaan ze naar boven de wolken, heel ver weg. Dan kun je ze niet meer zien, want dan zijn ze in de Hema.'