Oh, ik hoop toch dat er meer moeders zijn die soms enorm twijfelen over hun eigen opvoedkunsten. Het lijkt wel of de vrouwen om mij heen met zoveel meer rust en discipline hun kinderen opvoeden. Terwijl ik dat van mezelf lang niet altijd kan zeggen. Ik vind het soms namelijk echt een kunst om het goed te doen, echt moeilijk. Ik twijfel regelmatig of ik die kunst wel beheers. En zelfs als je denkt dat je het goed doet, weet je niet zeker of het ook echt zo is.
Ik heb echt schatten van kinderen. Maar soms.. kan ik ze wel achter het behang plakken. Vooral Anne-Lomé gedraagt zich op het moment regelmatig monsterlijk. Ze luistert slecht, gedraagt zich ronduit brutaal. Het kleine meisje maakt langzaam plaats voor een kleuter met een eigen wil. Ze is dudelijk haar grenzen aan het verkennen. En daar hoort natuurlijk een ontwikkeling bij. En door onze grenzen aan te geven, moeten we samen tot nieuwe vastgestelde grenzen komen. Maar ja, voor je zover bent.
En gaandeweg het tussenliggende proces heb ik regelmatig mijn twijfels. Ik doe echt mijn best, maar doe ik het wel goed. Vraag ik niet teveel van haar? Kijk ik wel goed genoeg naar het kind dat ze is, in plaats van hoe ik wil dat ze bepaalde dingen doet? Pak ik het wel goed aan? Ben ik wel streng genoeg of juist niet te streng? Kortom: waar doe ik goed aan!
En soms weet ik gewoon dat ik het niet goed doe. Als ik moe ben en druk. Als ik mijn bloed voel koken, mijn geduld verlies en uit mijn slof schiet. Terwijl ik weet dat ik daar niks mee bereik. En dan denk ik: hebben andere moeders dit nou ook? De moeders waar ik wel eens met bewondering naar kijk en denk: whow. Of ben ik er zo één die eigenlijk thuishoort in het programma 'the nanny'? Een falende moeder die wel een lesje opvoedkunst kan gebruiken.
De eerste drie jaren opvoeden zitten er op. Ik ben benieuwd wat de komende drie jaren brengen. Gelukkig weet ik inmiddels dat dit soort monsterlijke periodes met golfbewegingen komen. En met dezelfde golfbewegingen weer gaan. Gelukkig. Heb ik even tijd mezelf op te peppen en ervan te overtuigen dat ik best een goeie moeder ben.
2 opmerkingen:
Reactie op je laatste zin: "Ik denk van wel" en die twijfels? Wie kent ze niet. Maar het is goed dat je aan deze vorm van zelfreflectie doet. Een teken dat je er over na denkt. Sterkte met het kroost.
Lijkt me heel normaal en het komt mij zeer bekend voor. Anne-Lomé en ook Maaike zijn in een periode dat ze hun grenzen aan het verkennen zijn. En daarbij vinden dat ze zelf het middelpunt op deze aardbol zijn, dus in hun beleving moeten wij ons maar aanpassen en niet andersom. Maaike maakt vooral scenes als ik in de buurt ben (dan moet ik alles doen en mag niemand anders haar helpen, bijvoorbeeld op de wc, douchen, aankleden, drinken inschenken). Dat leidt soms tot hele "gezellige" situaties, want ik ben niet van plan om daar aan toe te geven. Tja en als die peuter/kleuterleeftijd voorbij is dan proberen ze het op andere manieren. Soms kan ik het goed hebben en reageer ik rustig (meestal met het beste resultaat). Maar soms ontplof ik ook en dan reageer ik boos (met vaak een minder positief resultaat). Ik hou me zelf maar voor dat als je het eigenlijk allemaal met de beste bedoelingen doet, er helemaal niks mis mee is(een moeder die altijd maar leuk en aardig is, is voor de kinderen ook maar saai en straks denken ze nog dat de hele wereld zo is).
Prettig weekend!
Dikke kus, Suus (met drie dochters)
Een reactie posten