Dag, dag..

Ze zit schuin tegenover me. Haar rug naar me toe, op het puntje van haar stoel, een beetje gebogen. Soms zucht ze even terwijl ze haar pc aan het leegtrekken is. Vanochtend is ze bij al haar collega's langsgelopen met stroopkoeken. Met iedereen nog één laatste kletspraatje. En ondanks haar grote mond, merk je dat ze het stiekem een beetje lastig vindt. Morgen komt ze voor het laatst, na dertien jaar, op haar werk. Dan gaat ze andere mensen verblijden met haar vrolijke en heerlijk nadrukkelijke aanwezigheid.

Net als zij het vreemd en raar vindt, vinden ook haar collega's het een beetje gek en onwerkelijk allemaal. We gaan haar enorm missen als collega, als vriendin en als notoire criticaster. We hebben ook vreselijk veel zin in het feestje dat morgen is georganiseerd ter gelegenheid van haar afscheid. Het hoort er gewoon bij natuurlijk, weg gaan. Van baan wisselen is heel normaal en ook heel gezond. Maar toch. Marianne zei ooit eens tegen me: 'Na zo'n tijd is het net of je een lekkere warme winterjas moet uittrekken en even in de kou staat.' Een mooie metafoor vind ik zelf. En echt Agaath, ik wens jou een hele lekkere nieuwe, frisse jas toe. We hyven!