Hoewel Sinterklaas nog niet in het land is, zit hij al wel in de hoofden van heel veel kinderen. In het hoofdje van onze oudste dochter heeft hij het in ieder geval erg druk. Ze maakt zich ernstig zorgen dat we geen wortels in huis hebben. Vraagt zich vertwijfeld af of de tekening van stoepkrijt die ze voor de sint heeft gemaakt in de tuin, het wel gaat redden tot zaterdag. En er wordt uiteraard druk geoefend op de sinterklaasliedjes.
Naast het feit dat ik het een heerlijk kinderfeest vind, waak ik ervoor dat het leuk blijft. Niet teveel, tevaak en te spannend. Van weken lang nachtmerries wordt zelfs de sint niet blij denk ik dan maar. Dus toen Man vanavond met haar een boek over sinterklaas en zwarte piet las en vertelde dat stoute kinderen mee naar Spanje moeten, had ik even mijn twijfels. Heel even. Want toen ik Anne-Lomé nog even een kus ging geven, beloofde ze me (zonder dat ik daar ook maar enige aanleiding toe had gegeven) plechtig dat ze Merle niet meer zal duwen, niet meer zal gillen, haar bord zonder zeuren leeg eet en bovenal: heel goed naar ons zal luisteren. Want anders moet ze mee naar Spanje.
En hiermee stelde ze me zo ontzettend gerust. Er zijn namelijk momenten dat ik denk: waarom zeg ik/waarschuw ik nog. Ze doet toch precies wat ze zelf wil. Alles wat ik er aan opvoeding probeer in te pompen, negeert ze als een volleerde doof-stomme. Maar kennelijk komt het wel aan! Ze doet er alleen pas iets mee als het haar uitkomt.
1 opmerking:
Het is gelukkig een heel normaal kind.
Een reactie posten