'Voel me kloterig, maar ik zeg het niet. Hou me goed, je ziet dus dat ik het begin te leren.' (Robert Long, Symphonica in Rosso Paul de Leeuw).
Dit zong in gisterenmiddag in een opperbeste stemming. We hadden kerstfeest die avond. Aan collega's legde ik uit waarom ik het zo'n mooi nummer vind. Hoe iemand het weg gaan van een geliefde beleeft. En tot de verrassende conclusie komt dat 'flink zijn' tegen jezelf zeggen na een aantal keren werkt. Geen tranen. Flink zijn.
Traditioneel worden tijdens het kerstfeest ook de blijken van waardering van het MT uitgesproken. Soms leuk verrassend, soms terecht en eigenlijk altijd wel een herkenning van het spel dat zich dagelijks afspeelt op onze afdeling. Mensen die zichbaar zijn bij het MT worden beloond. Maar daarnaast zijn er natuurlijk een heleboel mensen die minder zichtbaar zijn, maar ook wel eens in het zonnetje gezet mogen worden. Om vele uiteenlopende redenen.
Dit jaar was wat dat betreft niet anders dan andere jaren. Ik viel buiten de boot. Collega's met hogere functies binnen onze club werden niet over het hoofd gezien. En het mag heel kinderachtig heten, sommigen zullen het jaloezie noemen, maar dat stak me. De collega's zelf voelden zich duidelijk erg ongemakkelijk en spraken het uit. Wilden eerlijk delen omdat de waardering onze hele club toekomt. Heel lief, een bevestiging waarom ik zo blij met ze ben.
Maar je raadt het al: het gaat me niet om de poet, maar om de waardering. Het idee dat ik kennelijk zo onzichtbaar ben, geeft me een kloterig gevoel. Waarom wordt wat zij doen wel als bijzonder ervaren? Ik weet het niet. Voor wie sloof ik me eigenlijk uit, doe ik mijn best optimistisch te blijven, nieuwe dingen aan te pakken? Terwijl alles uitstraalt dat we als club gewoon uitgerangeerd zijn. Voor mezelf misschien. Of wil ik stiekem ook wel eens het gevoel krijgen waardevol te zijn voor de organisatie? Ja tuurlijk.
Flink zijn kreeg voor mij een nieuwe betekenis. Het laagje eelt op mijn ziel is weer een beetje dikker geworden. Flink zijn Suus.
5 opmerkingen:
Het zegt meer van het MT dan van jou, geloof me. Ze hebben vaak de verkeerde brilsterkte.
Lieve Suus,
Voor mij ben je absoluut niet onzichtbaar! Het idee dat ik altijd bij je terecht kan voor minder leuke, maar natuurlijk ook voor alle leuke dingen, is voor mij zeer waardevol (en dat valt niet in geld uit te drukken). Door jou heb ik overigens wel een hele leuke avond gehad, want dat was het eerste dat ik me herinnerde toen ik vanochtend wakker werd (als je begrijpt wat ik bedoel :). Liefs, Suus
Suus, ik ken het gevoel (we hadden het er onlangs bij de lunch nog over, weet je nog?) En ja, over bepaalde beslissingen van bepaalde personen zijn altijd de emeningen verdeelt. Maar cijfer jezelf vooral niet weg, je doet het voor jezelf, voor je directe collega's die je wel op waarde weten te schatten. Want van waarde ben je zeker!
Lieve Suus,
Juis niet flink zijn is (soms) heel flink.
Liefs, Aag
Als het om werk gaat, heel herkenbaar!
Groetje Femke
Een reactie posten