Ik heb eens een interview met prinses Maxima gelezen. Hierin sprak zij haar bewondering uit voor de moeders en vaders die met kinderen, tassen en boodschappen op de fiets klimmen. En zich op deze manier verplaatsen.
Zelf heb ik ook zo'n pakezel met twee wielen. En mijn stalen ros wordt dagelijks intensief gebruikt. Maar met drie kinderen op de fiets, waarvan er een binnenkort toch echt te groot wordt om in de draagzak vervoerd te worden, is dit eindig. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik sinds kort een auto tot mijn beschikking heb. Maar, ik probeer nog steeds zoveel mogelijk met de fiets te doen. Boodschappen, kinderen wegbrengen, even naar de huisarts, het is allemaal wat meer gedoe, maar het is voor een goed doel. Ik blijf er fit bij, de aarde blijft er schoon bij.
Maar, zoals gezegd: drie kinderen is zelfs voor mijn stalen ros wat veel. Dus het is tijd dat Anne-Lomé zelf gaat fietsen. Er wordt al tijden druk geoefend. Zoals dat gaat: eerst met fietsen zonder te vallen. Vervolgens remmen en op- en afstappen. En afgelopen weekend was het eindelijk zover dat we de weg op gingen. En terwijl in mijn hoofd het lied 'op fietse' van Skik klonk, keek ik vol trots naar mijn steeds groter wordende kleine meid die verwoed trappend naast me reed. Stralend van trots. 'Ik heb de banden vol met wind, nee ik heb ja niks te klagen'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten