Met werk als het mijne kom je in aanraking met veel verschillende mensen. Opdrachtgevers, mensen om te interviewen en veel, heel veel, secretaresses om afspraken mee te maken. Mensen hun verhaal laten vertellen en hier een mooi of goed verhaal van maken, is wat het vak voor mij bijzonder maakt.
Vanochtend had ik een afspraak met zuster Ulrike Braun. En nee, ze werkt niet in het ziekenhuis, ze is non. Ze werkt op woonwagencentrum Beukbergen. Om 10.30 uur belde ik bij haar thuis aan. In eerste instantie schrok ik even toen ze de deur open deed. Maar na een paar minuten met haar gesproken te hebben, kreeg ik het gevoel dat dit zo moest zijn. De manier van praten, het duitse accent, het wrijven met de duimen. Zelfs haar permanenten krullen waren precies die.. van oma Jonkers. Mijn oma is in juni drie jaar geleden overleden.
Soms ontmoet je mensen, en dan weet je: dit heeft zo moeten zijn. Is het een teken 'van boven', een vinger 'Gods'? Ik beschouw het als een cadeautje dat ik zuster Ulrike vanochtend heb ontmoet. Bij vertrek heb ik haar verteld dat ik het een bijzonder en fijn gesprek vond. Ze pakte mijn hand, knikte bevestigend en zei: het ga je goed, het is fijn je te hebben leren kennen.
2 opmerkingen:
Dat was zeker een memorabele ontmoeting! Ze heeft aangevoeld dat je haar bijzonder vond en dat vond zij jou ook.
Wat een bijzondere ontmoeting.Al die herkenbare trekjes.Mooi om iemand te ontmoeten die je aan je dierbare oma ,mijn moeder,doet denken.Liefs!
Een reactie posten