We zitten lekker aan tafel bij Monique en Leo. Heerlijk eten, lekker kletsen, een wijntje erbij. De kinderen hebben vooraf gegeten, zodat wij lekker rustig kunnen dineren. Kortom een fijne avond. Ineens zie ik vanuit mijn ooghoek wat bewegen. Waarschijnlijk Ollie, de poes. Onverwachte bewegingen vanuit een ooghoek waargenomen ben ik niet gewend. Wij hebben geen poes, ik ben er lichtelijk angstig voor. Maar de beweging houdt aan. Getriggerd kijk ik in de richting van de beweging. Door het kattenluikje in de deur naar de trap zwaaien vijf mollige, kleine meisjesvingers naar me. Ik schiet in de lach. Sjoerd en Monique kijken nu ook en beginnen te lachen. De vijf-vingerige-kat begrijpt de boodschap en er verschijnt een stralend koppie vanachter het kattenluik. 'Hallo, kunnen jullie misschien wat zachter praten en lachen, want Anne en ik kunnen niet slapen!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten