Op het moment dat ik mijn portemonnee open en zie dat m'n pinpas weg is, schiet m'n hart in m'n keel. Oh nee toch. Met een rood hoofd zeg ik tegen de cassiere dat ik mijn pinpas niet bij me heb en dat ik later terugkom voor de boodschappen. Eenmaal thuis blijkt de pas natuurlijk onvindbaar. Ik probeer in gedachten terug te gaan naar het laatste moment dat ik 'm heb gebruikt en gezien. Marnix had mijn portemonnee uit m'n tas gefrunnikt en de pas er uitgehaald. Heb ik 'm daarna nog gezien? Nee..
Na drie rondjes door het huis heeft mijn kop inmiddels standje oorworm aangenomen en besluit ik dat het genoeg is. Ik heb een pinpas nodig, de kans dat ik 'm hier ga vinden is nihil, dus ik ga gewoon naar de Rabobank om een nieuwe aan te vragen.
Twee dagen later, de kinderen liggen net op bed. Ik vertrek richting zolder om aan een enorme stapel strijkgoed te beginnen. In de kontzak van m'n spijkerbroek zit iets hards, m'n pinpas. En onmiddellijk weet ik wat er is gebeurd. Marnix loopt rond met m'n portemonnee, ik pak 'm af en zie even later dat hij de pinpas er al uit had gevist. Als een volleerde dief. Die gris ik ook uit z'n handen en op dat moment gaat er een beker limonade om. De pas eindigt snel in m'n kontzak, die doe ik straks wel in m'n portemonnee...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten