'Mam, wanneer wordt het nou eindelijk lente?'
Deze vraag heb ik de afgelopen winterse weken heel vaak gehoord van mijn dochters. Ik heb 'm mezelf ook vaak gesteld. Wanneer wordt het nou eindelijk lente? Officieel over een week of vijf. Maar als ik kijk naar de meerkoeten die dapper doorstappen over het ijs, scholieren die op de fiets door de straat glibberen en de sneeuw die wederom met duizenden vlokjes tegelijk naar beneden dwarrelt, dan kan ik me niet voorstellen dat het eind maart al aanvoelt als lente.
Ondertussen schreeuwt mijn lijf om wat meer warmte en zon. De kringen onder mijn ogen zijn inmiddels zo donker dat twee dames me gisteren meewarig aankeken en elkaar toefluisterden: wist jij dat ze ziek is? Mijn door de droge lucht pluizende haar heeft een 'coupe einstein' aangenomen. En toen ik vanochtend iemand mijn hand, door de kou vol met kloofjes, wilde schudden, werd deze beleefd geweigerd en kreeg ik de opmerking: nee, doe maar niet. Ik wil je geen pijn doen.
Kortom: ik ben toe aan de lente!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten