Wat een tragische ontknoping gisterenavond van de verdwijning van het 12-jarige meisje Milly uit Dordrecht. Vermoord door de buurman, een politieagent. Hij leidde een week lang zijn collega's, buren en niet te vergeten de wanhopige ouders van Milly om de tuin door te doen alsof hij ook naarstig speurde naar het verdwenen meidje. Om zijn tuin zou je kunnen zeggen, want daar had hij het arme kind reeds een week geleden begraven.
Intens verdrietig, voor haar ouders, familie, haar vrienden. Ook ik als compleet onbekende buitenstaander, kreeg een brok in mijn keel toen duidelijk werd dat Milly niet verdwenen maar vermoord was. Hoe verdrietig ik ook kan worden van dit nieuws, ik ervaar toch ook enige verbazing. Want ineens voelen diverse BN-ers de behoefte hun medeleven uit te spreken. Dikke tranen van Carice van Houten, woede van Ruud de Wildt, gevoelens van verdriet van Ernst Hirsch Ballin. Zonder iets aan hun ongetwijfeld oprechte gevoelens af te willen doen, vraag ik me af: wat doet het er toe? Waarom twitter je dit, waarom maak je hier een vodcast van?
Ik kan me voorstellen dat je er met andere mensen over praat, communiceert over je gevoel van verdriet, onmacht, woede of welke emotie je dan ook ervaart. Vanochtend sprak ik een vriendin die net als ik duidelijk aangeslagen was. We spraken over onze afschuw, bij mij vloeide (rechtschapen Ter Wal die ik ben) enkele tranen. Ze vertelde me dat ze ervan gedroomd had vanacht, dat het haar enorm emotioneerde. We hadden even 'steun' aan elkaar. Maar twitteren is zenden, eenrichtingsverkeer vanuit een zogenoemd 'sociaal netwerk'. Wat voegt dit toe?
Ik denk er al de hele ochtend over na, maar het antwoord op de vraag heb ik niet. Jij?
4 opmerkingen:
Ook ik zat gisterochtend even flink te janken over dit nieuws... Wat maken kinderen je toch kwetsbaar! Ik was boos en verdrietig en had op dat moment even niemand om het mee te delen. Iedereen of aan het werk of niet bereikbaar. Omdat ik het toch wilde delen heb ik een berichtje op facebook geplaatst, ook een sociaal netwerk... Dat was fijn.
Ik zit niet altijd te wachten op de mening van de BN'ers, maar het is wel goed dat er veel aandacht is voor de afschuw die iedereen voelt. Dit accepteren we niet als samenleving en dat moeten we ook uitdragen. En ja, we leven nu eenmaal in mening-Nederland... je zal maar geen mening hebben!
Kijk, dat is een antwoord waar ik wat mee kan: er is niemand om het mee te delen en dan 'deel' je het met je sociale netwerk. Deel je gevoel over je mening uiten: gelukkig kan het hier!Groeten!
Net op de fiets bedacht ik dat het voor de BN'ers nogal gemakkelijk is om hier iets van te vinden. Wie vind dit nu niet afschuwelijk...
Wat mij eigenlijk verbaasde is dat ik maar 1 reactie kreeg op mijn facebook-bericht. Waarschijnlijk is het niet iets om openbaar te delen? Grapjes over de stemwijzer die mij de uitslag Christenunie leverde mij 16 reacties op, dat is toch wat lichtvoetiger en wellicht geschikter voor sociale netwerken...
Haha! Ik heb ook met veel aandacht de stemwijzer ingevuld, om bij de ChristenUnie uit te komen en vervolgens PvdA te gaan stemmen... Een keuze die eigenlijk iedere vorm van logica ontgaat, maar die kennelijk toch op gevoel wordt gemaakt.
Ook erg opvallend: Milly is geen nieuws meer.. en nu begint het pas voor haar directe familie. Zo triest..
Een reactie posten