Het is maandagmiddag, de schemer valt over het Basculeplein. Marnix en buurjongen Ezra scharrelen om me heen in de tuin, druk doende ijs te scheppen. Ezra's moeder Coralie staat komt haar zoon halen voor het eten. Zoals dat gaat kletsen we een beetje over het weekend, de sinterklaasviering. Al pratende komen we tot de conclusie dat bij het vallen van de avond, de gordijnen nog niet dicht, de inkijk in elkaars woningen enorm is. Zoals bij onze overburen Wiljan en Nicole.
‘Nou, Nicole hoeft niet lang meer he. Nog twee weken, dan is ze uitgerekend. Ik ben benieuwd wat het wordt. Kijk, daar zijn ze al lekker de kerstversieringen aan het ophangen’, zegt Coralie. ‘En er staat een vreemde man boven , zie je dat?’, doe ik er grappend een schepje bovenop terwijl ik wijs naar het verlichte babykamertje waar schim heen en weer loopt waarna het donker wordt.
Even is het stil, alsof we allebei even moeten registreren wat er voor onze ogen gebeurt. ‘Hey Cor, Nicole zit gewoon op de bank en Wiljan kuste het witte hoopje dat ze in haar armen heeft… En die vreemde vent is volgens mij een dame in het wit..’
‘Verrek, ze hebben een baby! Susanne, ze hebben gewoon een baby!’
1 opmerking:
Ik kom net bij ze vandaan en ik vertel dat verhaal in geuren en kleuren... Ze hadden het al als bijlage in jullie kaartje gelezen. Hilarisch he! Ze zijn helemaal in de gloria (en ik wordt dat ook altijd een beetje van kersverse babies)
Leuk berichtje!
Vrijdag maar weer eens een bakkie?
Coralie
Een reactie posten