De echo

'Kleine Bever en de echo' is momenteel bij Merle veruit favoriet voor het slapen. Het vertelt over een kleine bever die zich eenzaam voelt. Wanneer hij een stem hoort aan de overkant van het meer van iemand die ook een vriendje wil, stapt hij in zijn bootje en gaat op zoek.
'Wie is die echo mam?', vraagt Merle me vanavond als het boek uit is. Ik denk diep na en besluit een poging te wagen haar uit te leggen wat een echo is. Best een klus, want leg maar eens aan een kind van vijf uit dat een echo een akoestisch verschijnsel is waarbij geluidsgolven van een bron worden teruggekaatst door een object. Ik wijs op het plaatje op de kaft van het boek, ga met mijn vinger van het bekje van kleine bever naar de bergen en weer terug, maar ze kijkt me aan alsof ik vertel dat sinterklaas niet bestaat. Dat gaat niet landen. Een ander invalshoek dan maar. Ik maak een kommetje met mijn handen en roep 'echo' tegen de muur en vervolgens steeds zachter 'echo, echo, echo..' tot mijn stem wegsterft. Een blik van begrip! 'Oh', zegt ze, 'nu snap ik het!' Ik ben opgelucht en wil juist het boek wegleggen, haar instoppen en naar beneden gaan als ze zegt: 'is de echo dan uit een zaadje gegroeid dat in de grond is geplant?' Ik heb haar waarschijnlijk wanhopig aangekeken, want ze haast zich te zeggen: 'kunnen mensen wonen in de echo?'.
Ik heb haar ingestopt met de mededeling dat het soms voor mama's moeilijk is om ingewikkelde dingen op een eenvoudige manier uit te leggen, zodat ook kinderen het begrijpen. Ze knikte instemmend.