Van jongs af aan zit Anne-Lomé bij me op de fiets. In eerste instantie in de draagzak, daarna al snel in de maxi-cosi achterop. In een stevig framework vastgezet, bekijkt ze al vanaf dat ze een maand of drie oud is, de blauwe lucht. Ietsje ouder begon ze geluidjes te maken op het moment dat ze in haar fietsstoeltje werd gegespt en we op pad gingen. Veilig beschut tegen de wind achter een schermpje uiteraard. In eerste instantie dan. Want toen het enthousiasme eenmaal goed loskwam, was het schermpje niet meer veilig tegen haar steeds sterker wordende handjes.
Tegenwoordig zit ze zonder riempje bij mij voorop. Of, en dat is toch echt haar favorie, op haar billen in het krat voorop Vriend zijn fiets.
Maar ineens is ze vandaag toch weer een stapje bij ons verwijderd geraakt, op weg naar haar uiteindelijke grote zelfstandigheid. Zittend op haar driewieler, gingen we samen even naar de brievenbus om wat kaarten en andere post op de bus te doen. Zoals altijd bij dit ritueel duwde ik haar voort middels de stang die achter aan de fiets is bevestigd. Een noodzaak, want de trappers waren bij aankoop van de fiets nog te ver bij haar voetjes verwijderd om zelf vooruit te kunnen komen. En vanmiddag voelde ik ineens dat de stang uit mijn handen gleed, of beter gezegd: uit mijn handen fietste. Anne-Lomé had haar voeten op de trappers gezet, stuurde doelgericht vooruit en fietste zelf. Geen enorme afstand, maar wel heel duidelijk helemaal alleen. Met een uitgestreken snoetje draaide ze haar hoofd om en keek me aan met een blik die zoveel zei als: het zat er al langer in hoor, maar nu zie je het pas mam..
En ik? Ik ben alleen maar ongelooflijk trots op mijn steeds groter wordende kleine meid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten