Eens gegeven blijft gegeven

Anne-Lomé is twee jaar en een beetje. Ze babbelt al een tijdje, maar de laatste weken denkt ze ook steeds meer na over wat ze zegt. Dat klinkt alsof ze tot voor kort een steekje los had zitten, maar ik bedoel hiermee dat ze steeds meer gedachten heeft die ze uitspreekt. En daar hoort ook bij dat ze uitspreekt waar ze het niet mee eens is.
Zo vond ze toen ze ging praten dat ze 'Anne' heette. 'Anne mag koekje', 'Anne wil spelen' en 'Anne wil sapegti (spaghetti)', behoorden tot de favorieten. Dus zijn zowel Anne als Anne-Lomé bij ons thuis in gebruik als haar roepnaam. Als ik wel even kort en snel tot haar door wil dringen, roep ik haar vaak met alleen 'Anne'. Maar die naam heeft haar langste tijd gehad bleek vanavond. Met een eigenwijs hoofd corrigeerde ze me: 'Ik ben niet Anne, ik ben Anne-Lomé'.
Tja, eens gegeven, blijft gegeven. Dus voor mij is ze vanaf nu weer Anne-Lomé.