Nee, we zijn niet het podium opgetrokken. Nee, we hebben geen enorme tongzoen gehad. En nee, we hebben geen slipjes met telefoonnummers op het podium gegooid. Maar we hebben wel als enorme pubers staan gillen toen íe opkwam, we zijn wel helemaal uit ons dak gegaan en we waren absoluut even helemaal 'in love' toen hij 'Angels' ten gehore bracht. We = 49.997 onbekenden en Shirley, Diana en ik. We zijn gisterenavond naar Robbie Williams geweest.
We moesten even geduld hebben voor hij ten tonele verscheen, dus na het voorprogramma even een plas en een biertje halen. Zitten we net allebei (Diana en ik, Shirley had een oranje bandje weten te bemachtigen en kon in het vip-vak heeelemaaal vooraan staan), horen we dat het concert gaat beginnen. Afknijpen, afvegen en heel rap naar boven toen! Daar aangekomen bleek het allemaal zo'n vaart niet te lopen, en konden we rustig nog even met Shirley bellen. Die bleek naast Ruud en Estelle Gullit te staan. De Ruud Gullit waar Robbie een uurtje later een nummer aan op ging dragen. En dezelfde Ruud Gullit die het hele concert woordelijk heeft meegezongen.
En ineens was íe daar dan toch! AAAAHHHH!!! Robbie Williams in levende lijve! Ok, op de afstand waar wij bij hem vandaan zaten was hij zo groot als een playmobiel poppetje. Maar toch, de hele zaal ademde Robbie Williams in. Een geweldig concert waarbij hoogtepunten elkaar opvolgden en gave momenten over elkaar heen tuimelden om een eerste plek te bemachtigen. Snel even Robert bellen om hem mee te laten genieten. Alle lekkere nummers, twee duetjes met een goede vriend en een nummer van Take That brachten ons twee uur lang in extase. En ok, een levensgrote Robbie op een tv-scherm van dertig bij vijftien meter werkt daar wel erg mee. En toch, het is ook maar een mens. Want vlak naast zijn mondhoek prijkte een klein rood pukkeltje.
ps Robert, het tweede nummer was dus Angels..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten