Zelf heb ik altijd al het idee gehad dat ik een beetje een stuntel ben. Toen ik nog klein was zorgde dit voor beschadigde knieen, ellebogen en soms een gebroken arm of gekneusde knie. Fysiek kreeg ik mezelf aardig onder controle, maar het gestuntel bleef. Acties waarbij ik mezelf wel voor mijn kop kon slaan werden 'typisch Susanne.. '-acties.
Vanmiddag was er weer zo'n (als ik geen lijdend voorwerp zou zijn zou ik zeggen) hilarisch voorbeeld. Stel je voor: een warme cursusruimte, vijf vrouwelijke collega's en een cursusleider. Een leuke vent, dat moet gezegd. In de pauze halen we waterijsjes om het allemaal een beetje fris te houden. Al smikkelend vervolgen we de cursus. Met een hand op de muis en in de ander het ijsje is de cursus best uit te houden. En ineens voel ik dat het koud wordt.. op mijn buik. Een stukje waterijs is van het stokje afgegleden en zo mijn shirtje ingeglipt, tussen mijn borsten door zo mijn buik op.. SHIT!!!
Ik snel naar de wc om de schade (en schande) beperkt te houden, maar het is al te laat. De cursusleider lacht allervriendelijkst als ik met een rood hoofd, excuses stameld weer binnen loop. Zijn blik gericht op waar die ook was toen het ijs van het stokje viel. De collega naast me ligt helemaal in een deuk. 'Morgen maar een koltrui aan hé Suus en niet meer zo'n ballentruitje...' Om te vervolgen: 'Ach, mijn man zegt altijd: waar je goed in bent, moet je laten zien..'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten