Mijn zondag is sinds de komst van Anne-Lomé nooit meer een saaie, luie zondag geweest. Voorheen sliep ik uit tot ver in de ochtend. Langzaam op gang komen met een lekker ontbijtje. Misschien nog wat doen 's middags en einde van de middag lekker een wijntje en wat hapjes en de zondag zat er al bijna weer op. Tegenwoordig is de zondag als de gemiddelde dag in huize Mol-Ter Wal. Druk met de meiden, soms sporten, wat boodschapjes doen, koken en aan het einde van de dag moe op de bank ploffen.
Mijn oma vind de zondag een vreselijke dag. Iedereen doet zijn eigen ding, de winkels zijn gesloten (in Meppel) en er is weinig te zien op straat. Nu ook nog haar vriendin, mijn oma, is overleden, is de zondag een kleine ramp voor haar. Het kan me echt verdrietig maken om haar zondags aan de telefoon te krijgen (we weten dat dit niet de leukste dag is voor haar, dus bellen we vaak even) en te horen dat ze het moeilijk heeft.
Over veertien dagen gaan we zondags naar de dierentuin. Met de kinderen en met oma. Die dag missen we onze andere oma beide. Het was de bedoeling dat zij ook mee zou gaan. Maar we maken er een mooie dag van, want de zondag kan ook heel leuk zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten