Eten is voor Man en mij een sociaal gebeuren. We vinden het leuk om te koken en gezellig en lekker om te eten. Anne-Lomé is inmiddels zover dat ze dit ook zo ziet en zich hier ook naar gedraagt tijdens het eten. Het heeft heel wat energie en tijd gekost, maar ze weet nu dat je wacht met van tafel gaan tot iedereen klaar is en dat je eet met je vork, niet met je handen.
Met een baby erbij is het eten in eerste instantie weer een rommeltje. De baby huilt altijd aan het einde van de dag en dat begint uiteraard als je aan tafel schuift. Merle was gelukkig slechts af en toe zo'n baby, maar dat waren niet de leukste avonden. Naarmate ze wat groter wordt, gaat het steeds beter. In de wipstoel aan tafel staan, wordt een feest van kijken naar wie wat doet en wat er allemaal gebeurt.
Inmiddels is ze in de kinderstoel bij ons aan tafel geschoven. En bij kijken blijft het niet meer natuurlijk. Ze gaf al vrij snel aan door harde en vooral ontevreden geluiden te produceren dat ze ook wilde eten. Als je ook maar naar haar wees, ging het snaveltje al open. Sinds een week of drie eet ze warm mee. Groenten, vlees, aardappelen, rijst, brood, ze draait er haar hand niet voor om. Ieder hapje wordt met veel plezier verorberd en als het op is, laat ze duidelijk merken dat ze nog niet tevreden is. Om met Anne-Lomé te spreken: 'Melle hep een lintwollem!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten