'Want de mens is mooier als íe lacht. En al is het nog zo'n donkere nacht. Als je even zoekt dan zie je altijd wel een heel klein puntje licht. Het hele leven is een lange rij veranderingen.' Deze en heel veel andere mooie, ontroerende en prachtige zinnen is van Robert Long. Vroeger bij ons thuis werden zijn albums grijsgedraaid. Als het weer eens uit was met een vriendje, draaiden mijn ouders 'Kalverliefde' (Ja, kalverliefde was het wel, misschien zelfs min of meer een spel, dat werd gespeeld, en met je hobbies werd gedeeld). Als ze in een sentimentele bui waren draaiden ze 'Heeft een kind nog een toekomst'. En als ze in een recalcitrante bui waren werd 'Het heet hier Holland' opgezet.Later kocht ik zelf zijn cd's. Ik leerde zijn schoppen tegen kerk en vaderland waarderen. Kon lachen en huilen om zijn teksten. Leerde sommige zinnen opnieuw luisteren en begrijpen. Ik ben naar Tsjechov en een theatershow geweest. Het was een periode die al enkele jaren geleden is afgesloten. Na een verhuizing gingen de albums door mijn handen en werden ze weer even genietend beluisterd. Om vervolgens weer in de kast te verdwijnen.
En vanavond heb ik weer even geluisterd naar een van zijn cd's. Getriggerd door het bericht dat hij binnenkort dood gaat. Onomkeerbaar. 'Maar tot de zeis van Magere Hein. Mij op een dag ook de genadeslag komt geven. Zal ik proberen om onsterfelijk te zijn. En zingen tot mijn laatste slik. Lang zal ik leven'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten