Spiegel

Als ik mijn oudste dochter aankijk, is het soms net of ik in de spiegel kijk. Een blik terug in de tijd weliswaar, maar er zit zoveel herkenbaars in dat kind. Dat we uiterlijk op elkaar lijken zal niemand ontkennen. Als je een foto van mij een jaar of drie oud en van haar nu naast elkaar legt, zegt Anne-Lomé zelfs dat het beide foto's Anne-Lomé is. Dat is geinig. Een heel bijzonder gevoel geeft het dat we innerlijk ook op elkaar lijken. Hoe meer ze zich ontwikkelt, hoe sterker dat blijkt.

Vanmiddag was weer zo'n sprekend voorbeeld. Anne-Lomé is overdag zindelijk en slaapt 's nachts en tussen de middag met een luier aan. Steeds vaker is deze 's middags droog. Dus is er een plan gemaakt om luierloos de middagslaap te doen. Toen ik voorstelde om geen luier aan te doen bij het slapen, keek ze me onzeker aan. 'Maar wat dan als ik in mijn bed plas', twijfelde ze. Toen ik haar stimuleerde om het te proberen en haar prees omdat ze al een tijd lang een droge luier heeft tussen de middag, begon ze te stralen. 'Ja, dat is heel knap van mij!!', deelde ze trots mee. Dit was het moment om toe te slaan, het laatste duwtje te geven. 'En als jij nu gaat slapen zonder luier, ben je een hele grote meid. En als het niet lukt, verschonen we gewoon je bed.', stimuleerde ik nogmaals. 'Ja, net als Quinty en Wesley, Wout, Roos en Stijn', bedacht ze zich hardop. Ze stemde toe, is heerlijk gaan slapen en droog wakker geworden.

Terwijl ze in dromenland was, bedacht ik me hoe herkenbaar haar reactie is. In situaties met een risico word ook ik onzeker en kies ik liever voor het veilige, het vertrouwde. Ook als me dat niet verder brengt. Maar ik ben ook zo gemakkelijk over te halen als iemand me het gevoel geeft dat ik het wel degelijk kan. Benieuwd wat er de komende achttien jaar nog meer naar boven komt aan herkenbaars ;)