Volgens mij hebben alleen mama's er last van. De papa's die ik ken, lijken er althans ongevoelig voor; schuldgevoelens en twijfels omtrent hun ouderschap. Het begint al vlak na de geboorte. Wel of geen borstvoeding? Wel of niet op onze slaapkamer? Babymassage of babyzwemmen? Aan alles wat je met je kleine trots doet, lijken reuze-keuzes verbonden. En één van de grootste keuzes is dan al gemaakt: hoe gaan we alles regelen als beide ouders weer aan het werk gaan? Vaak gaat de moeder uiteindelijk minder werken. Het kindje gaat naar kinderopvang bij een centrum of bij oppas (opa en oma). Maar wat als je kindje ziek is? Of als je merkt dat het eigenlijk moe is en het liefst thuis bij jou blijft. Ik ben daar gevoelig voor. Man pakt sneller door en maakt rationele keuzes. En zo maakt ieder zijn eigen keuzes, jaar in jaar uit, gebeurtenis na gebeurtenis, dilemma na dillema.
Vanochtend was ik met mijn twee kinderen op de sportschool. Ik werkte mezelf in het zweet terwijl mijn dochters bij de kinderopvang van de sportschool limonade dronken, lange vingers aten en heerlijk speelden. Het was de eerste keer dat ik dit zo deed? Al fietsend vroeg ik me af waarom? Waarom doe ik dit niet vaker? Ik geniet enorm van het uurtje sporten. De dames vonden het prima bij 'Nathalie'. Tja...
De clou zat 'm uiteindelijk in het feit dat we gisteren ook een dag samen hadden. Dan kan dat uurtje uitbesteden er wel bij.. Maar als ze al drie dagen naar de creche gaan, heb ik daar moeite mee. Tegen vriendinnen met dit dilemma zou ik zeggen: wat maakt dat uurtje nou uit? Als je kinderen het toch prima vinden! Verstandelijk benaderd. Maar ik voel me schuldig als ik ze extra uitbesteed. Alle clichés schieten bij dit gevoel door mijn hoofd. 'Je krijgt geen kinderen om ze alleen maar uit te besteden.' 'Een kind is het beste af bij zijn ouders.' 'Ouders kunnen tegenwoordig geen keuzes meer maken, willen alles.' En de statement die man en ik samen maakten toen ik vier jaar geleden zwanger raakte van Anne-Lomé. 'Niet meer dan drie dagen créche. De balans moet goed zijn en dat betekent meer dagen thuis dan ergens anders.'
Ben ik een slechte moeder als ik af en toe voor mezelf kies? Nee. Maar waar mijn grens ligt is zelfs voor mij niet altijd duidelijk. Is er wel een grens, of is het iedere keer weer een nieuwe afweging maken? Afhankelijk van de omstandigheden, van de situatie? Dilemma's.
1 opmerking:
Ha die Suus,
Ja, het is niet altijd gemakkelijk dat moederschap. Jouw twijfels herken ik maar al te goed. Ik kan er soms wakker van liggen. En eigenlijk blijkt altijd dat ik er een groter probleem van maak dan de kindjes zelf. Die vinden het meestal helemaal niet erg om ergens "uitbesteed" te worden. In het "ergste" geval vragen ze dan wanneer ik nou eindelijk wegga (als ik zelf nog wat sta te treuzelen). Als ze er last van hebben of als ze het niet leuk vinden, dan merk je dat snel genoeg (want wie kent z'n kind nou beter dan de moeder zelf?). Maar ook dit is heel rationeel gedacht; de twijfels blijven...
Liefs Suus (uit Rijswijk)
Een reactie posten