Doppers

Het is dat het moet van Zonja, anders zou ik het niet in mijn hoofd halen om doppertjes te eten met een kind van één en een kind van drie jaar… Maar zoals gezegd, het moest van Zonja..
De eerste happen gaan nog wel redelijk goed. De vis en gebakken aardappeltjes (voor hun dan, voor mij gekookt.. uiteraard), bieden nog wat afleiding. Maar zodra ze tot de ontdekking komen dat de groenten dit keer wel te pruimen zijn, ontstaat er een ware worsteling. Wat is namelijk het grote probleem met doppertjes: je hebt er nooit genoeg in je mond om een lekkere hap te kunnen proeven. Ze zijn stuk voor stuk klein, en zo proeven ze ook. Klein. Het vult hoe dan ook niet.
Dus proppen mijn monsters hun monden vol met doppers. Gewapend met lepel en vork gaan ze hun bord te lijf. De acties met vork richten de meeste schade aan. Links en rechts (en ook voor en achter eerlijk gezegd..) schieten doppers weg. Op de tafel, op de kinderstoel, onder de kinderstoel. Om vervolgens geplet te worden door rondslingerende en gericht geplaatste ellebogen, handen en voeten. Na enkele minuten liggen er meer doppers op en onder de tafel dan op het bord. En mijn kinderen zijn niet dom: dan richt je je energie dus op het gebied met de meeste scoringskans!
Een verstomd ‘lekker mam!’ ontsnapt uit de met doppers gevulde mond van Anne-Lomé. Een verwilderde blik van Merle terwijl ze een dopper tussen duim en wijsvinger plet, vertelt me dat ze er minstens zo van geniet als haar zus.
Na het eten neem ik de schade op. Onder onze nieuwe tafel zitten minstens tien doppers vastgeklemd tussen frame en vloer. Het tafelkleed is rijp voor de kookwas. Merle haar stoel moet met de hogedrukspuit worden gereinigd. Tot zover de doppers.