Toscaanse dagdroom

Soms droom ik er wel eens van om mijn boeltje en mijn gezin bij elkaar te pakken en uit Nederland weg te gaan. We settelen ons in een eenvoudig, maar lekker huis in Italië, Toscane bij voorkeur. En vanaf het terras kijken we iedere avond uit over het glooiende landschap waar zonnebloemen in de avondzon hun kopjes heen en weer wiegen.
Maar zal het er ooit van komen? Zullen we de stap ooit durven en kunnen wagen? En is het echt wat je wilt? Een oom en tante en een nicht van me gingen me voor. Naar Spanje weliswaar, maar toch.. Het is geen onvrede over Nederland in zijn algemeenheid om hier weg te willen. Het is meer het cultuurtje, het klimaat en de drukte. Met name dat staat me vaak zo tegen. Dan woon je in Den Haag natuurlijk ook niet in de goeie stad. En in de Randstad niet in de goeie omgeving. Maar dat heeft ook zo zijn voordelen. Alle denkbare voorzieningen liggen binnen handbereik bijvoorbeeld. En als je een pak melk bent vergeten bij het boodschappen doen, wandel je gewoon in tien minuten weer even op en neer naar de supermarkt voor een pak verse melk.
En uiteraard, zo zit ik nou eenmaal in elkaar, doemen er bij deze dromen direct allerlei praktische bezwaren op. Want ja, je moet ergens van leven! En mijn Italiaans is niet om over naar huis te schrijven. Laat staan dat Renault een bijzonder populair automerk is in het land van pasta’s, pizza en dromerige rode wijnen.Waarschijnlijk is het een droom die een droom blijft. Maar over vijf weken ‘verhuis’ ik lekker voor korte tijd mijn droom. In een tent weliswaar, niet in een huis. Met honderden andere Nederlanders tegelijk en voor een korte periode. Maar toch.. even lekker dromen kan soms voldoende zijn om er weer tegenaan te kunnen. En misschien ben ik na drie weken zelfs wel weer (een beetje) blij dat ik weer naar Nederland kan. Misschien wel.