Kwartje

Vanochtend bracht ik mijn maandelijkse bezoekje aan de verloskundige. Anne-Lomé mocht voor het eerst mee. De buik wordt nu wel serieus, dus het wordt steeds begrijpelijker voor haar. Ze was uiterst verguld dat ze mee mocht, reuze spannend natuurlijk.
Eenmaal bij de verloskundige binnen, moest de kleine Mol eerst even kwijt dat er in de wachtruimte wel een buggy staat, maar geen pop aanwezig is. Dat kan natuurlijk niet! De verloskundige schoot in de lach, maar maakte keurig een aantekening ‘pop’. Vervolgens concentreerde ze zich op mij en de baby. Ik mocht op de bank plaatsnemen waar mijn bloeddruk werd gemeten en vervolgens gaan liggen zodat ze de baby kon voelen. Dit alles tot grote vreugde van Anne-Lomé. Ze stond er gewoonweg bij te stralen! Toen de doptone op mijn buik werd gezet en het hartje van de baby hoorbaar werd, schaterde ze het uit van plezier. ‘Dat is een gek geluid!’. Alles in orde dus.
Of de verloskundige misschien ook even naar Anne-Lomé haar baby moest luisteren? ‘Maar ik heb toch helemaal geen baby in de buik’, schamperde ze. Na enig aandringen en ettelijke ‘weet je het zeker-s’? verkoos ze toch de bank boven het krukje en ging liggen. Nee, in de buik hoorden ze echt alleen maar een boterham en een beker zoete melk. Maar.. wat is dat nou?! Anne-Lomé haar hartje! Door een luidspreker! Ze verschoot van kleur en de hartslag ging hoorbaar een paar versnellingen hoger. Je zag het kwartje landen: dus als je nu mijn hartje hoort, dan is dat hartje dat ik net hoorde dus van de baby, dus die heeft net als ik een hartje. Aha! Stukje bij beetje gaat ze het meer begrijpen.