Papagaai

Merle is een rechtschapen peuter. Alles wat ze ziet en hoort, praat ze na. Vooral wat ze hoort. Niet alleen Anne-Lomé en de juffen worden nagepraat. Maar ook Man en ik. Vanochtend aan de ontbijttafel vond er weer een prachtmoment plaats.
Hoe het precies ging is me in alle ochtendhectiek eigenlijk ontgaan. Anne-Lomé en Merle zaten rustig hun boterham te eten terwijl man ik en ons ombeurten klaarmaakten voor vertrek. Merle was heerlijk aan het spelen met de chocopasta van haar boterham, tussen de vingers, op de wangen. Ik corrigeerde haar, poetste haar toet en knuisjes schoon. En ze kijkt me aan met een werkelijk woedende blik en bijt me toe: hou es op! Naar de deurmat!
Het spreekt voor zich dat ik mijn lachen niet kon inhouden. Wat een figuur! Maar ja, dankzij mijn reactie zal dit niet de laatste keer zijn dat mevrouw me richting de deurmat dirrigeert.