Memory Lane

Het is 2 februari 2010, 's ochtends 7.00 uur. Ik zit op de rand van het bad, met mijn zojuist verjaarde zesjarige dochter op schoot. Ze heeft zich dicht tegen me aan gevlijt. Als ik mijn kin op haar hoofdje leg, kan ik de glimlach om haar mond zien. Ze geniet als ik verhalen vertel. Dit keer gaan we zes jaar terug in de tijd.

'Het kwam onverwacht, want je zou bijna vier weken later pas geboren worden. Er lag sneeuw die maandag. Papa was bij Ian aan het werk, dus die kwam 's ochtends heel vroeg uit Amsterdam naar Den Haag. We gingen naar het ziekenhuis met de auto en daar vertelde de verpleegster dat mama op een stoel moest gaan zitten en dat ze zo bij me kwam. Maar ik ging niet meer zitten, ik voelde dat jij geboren ging worden.'

'Had ik zo'n haast mam?'

'Ja lieverd, jij had haast, want een uurtje later was je er al! Helemaal mooi wit van de smeer die je in mijn buik op je lijfje had. En toen hebben we opa en oma en Jamo en Marianne gebeld om te vertellen dat je geboren was. En die waren allemaal heel blij. Oma wilde het eerst niet geloven, die dacht dat we haar fopten. En opa trakteerde alle politieagenten op beschuit met muisjes.'

'Hihi. En toen moest ik in het ziekenhuis blijven hè mam?'

'Nou, je mocht na een paar dagen mee naar huis. Maar daarna moest je weer terug naar het ziekenhuis. Je werd geel en je dronk niet genoeg. En toen kreeg je in het ziekenhuis een slangetje in je neus waar de melk doorheen ging. Zodat je weer beter werd. En je kreeg een zonnebrilletje op en moest in een warm glazen bakje met een blauwe lamp. Daar lag je dan in met alleen een luier om te slapen. En na twee weken mochten we je mee naar huis nemen!'

'Dat was wel heel fijn he mam, dat ik weer lekker mee naar huis mocht hè?'

'Ja dat was héél fijn lieverd (en ooit als je zelf misschien kinderen krijgt, kun je je voorstellen hoe vreselijk fijn dat was).'