Tutten

Eens in de zoveel tijd is het bij ons in huis zover: ik heb een tut-avond. Vriend weet inmiddels wat dat betekent en hij lacht altijd veelbetekenend als ik het aankondig. 'Oh jee, ga je weer voor spook spelen?'. Inderdaad!
Het ritueel begint met het epileren van de wenkbrauwen en het grondig reinigen van mijn gezicht. Daarna gaat er een kleurspoeling in mijn haar en een maskertje van 'blauwe zee-alg' op mijn gezicht. Met een handoek om mijn lijf en een handdoek op mijn hoofd settel ik mezelf dan op de bank. En geloof me: dat is geen fraai gezicht. Hoe al die dames in de reclame voor gezichtsverzorging en haarkleuring het zo vrouwelijk en sensueel houden weet ik niet. Ik zit er gewoon bij als een beetje te lichtblauw uitgeslagen smurfin in een b-reclame voor Hema-handdoeken. Mijn favoriete winkel, maar geen vrouw ziet zichzelf graag in slechts te vaak gewassen handdoeken. Na twintig minuten gaat het wekkertje en moet ik spoelen, wassen en weer insmeren. Want mijn haar kan, zo heb ik zelf bedacht, wel een oppeppertje gebruiken na die rommel. Dus gaat er een maskertje in, dat ook weer moet worden uitgespoeld. En dan kan het grote genieten beginnen. Helemaal ingesmeerd nestel ik mezelf op de bank met een boek, om een uurtje later helemaal rozig in bed te verdwijnen. In de volle overtuiging dat ik morgenochtend als ik in de spiegel kijk, een beetje mooier ben dan gisteren.