Open podium

Ze zeggen altijd dat je trouwdag de mooiste dag van je leven is. Ik had daar altijd mijn twijfels bij, al was het alleen maar omdat je over het algemeen op vrij jonge leeftijd trouwt. En als je dan de mooiste dag van de rest van je leven al hebt gehad.
Sinds vorige week weet ik het zeker: mijn trouwdag was gelukkig niet de mooiste dag van mijn leven. Het was een erg leuke dag, dat absoluut. Met mensen die belangrijk voor ons zijn, met verrassingen (waar we eigenlijk niet van houden, maar waar ik wel erg van heb genoten) en een boel gezelligheid. Maar het meest heb ik toch genoten van Anne-Lomé die tijdens de plechtigheid op het stadhuis haar kans schoon zag. Ten overstaan van het kleine gezelschap genodigden en een aantal spontaan langsgekomen vrienden en collega's, liep ze naar het lege middendeel tussen de ambtenaar en haar ouders. De ambtenaar preekte met grootse gebaren over daden van liefde, belangrijke bruidsparen die ook in deze zaal waren getrouwd en noemde en passant wie de eeuwenoude kunstwerken hadden vervaardigd die de wanden sierden. Dit alles hinderde Anne-Lomé niet in het geven van een kleine voorstelling voor alle gasten. Rollend over de grond, de knipjes uit haar haren in haar mond stekend en roepend hield ze haar open podium. Luidkeels op zoek naar Lisette, Merle en de spekjes van oma. En de ambtenaar van de burgerlijke stand verdween voor alle gasten naar de achtergrond. Eventjes was ze stil, toen ze ook haar tekening in het trouwboekje mocht zetten.
Haar voorstelling maakte het sluiten van het huwelijk van haar ouders tot wat we in gedachten hadden: een onspannen en niet opgeklopt samenzijn met een ja-woord.