Tachtig

Sinds vandaag heb ik een oma van tachtig. Over twee weken heb ik er twee van die leeftijd. Het zijn kranige dames, dat moet gezegd. En doordat ze zo heerlijk lang bij ons blijven, lijkt het af en toe of ze onfeilbaar zijn. Toch slaat mijn hart over als op een 'gek' tijdstip de telefoon gaat. 'Er zal toch niks zijn met oma?'

Toen ik oma gisteren belde om haar te feliciteren, kwam het gesprek gezien het bereiken van deze respectabele leeftijd ook op de dood. Hierbij moet ik wellicht even toelichten dat mijn oma's en ik een hele fijne relatie hebben. We kunnen uren kletsen en voor de generatie waar ze uit stammen, zijn het moderne vrouwen. Of het nou gaat over de pil, het leven van een werkende mama of over de kleine dagelijkse ergernissen aan je partner; mijn oma's praten er open over en zonder gene. Het zijn ook niet voor niets vriendinnen, mijn beide oma's.

Maar terug naar het telefoongesprek en de dood. Mijn oma begon een beetje te lachen toen ik opmerkte dat ik best wel eens angst heb om haar in dit geval te verliezen. 'Ach meisje', sprak ze me haast vermandend toe. 'Daar moet je je helemaal niet druk om maken. Ik heb toch een prachtig leven gehad! En tegen de tijd dat jij zo oud bent als ik, weet je ook dat het allemaal niks meer uitmaakt als je op een gegeven moment sterft als je oud bent. Dat hoort gewoon zo. Het is logisch dat je even verdrietig bent. Maar je moet maar terugkijken op de fijne tijd die we samen hebben gehad.'

Eenvoudige woorden, mooi gezegd. En sinds die tijd heb ik op de een of andere manier meer vrede met het idee dat het mensen van de dag zijn. Maar als ik ze nog laten we zeggen.. dertig jaar bij me kan houden. Heel graag.