Eén oma

En ineens heb ik nog maar één oma. Eergisteren waren het er nog twee. Twee lieve oma's, twee lieve vriendinnen van elkaar en sinds die dag ook allebei tachtig. Mijn oma is gisteren op precies tachtig jarige leeftijd overleden.
Oma Jonkers is geboren en grotendeels getogen in Duitsland. In de oorlog verliefd geworden op mijn opa en naar Meppel getrokken. Daar werd een klompenhandel begonnen. Er werden vijf kinderen geboren. Mijn oma was een heel lieve en hartelijke vrouw. Iedereen kon altijd mee eten, het kwam nooit ongelegen. Er werd even een tafelkleed over de tafel in de eetkeuken gelegd, een bord aangeschoven en ze was in haar element als ze kon verzorgen. Ze was altijd bezig met iedereen tevreden houden met heerlijk eten en drinken, gezelligheid en grapjes. Oma was van de 'schuine bakken'. Erg schuin waren ze over het algemeen niet, maar er vreselijk om lachen moest ze altijd. Schaterend.
En die lach zal ik heel erg missen. Net als haar stem aan de telefoon. De manier waarop ze me aansprak met 'Susánchen', de hand op mijn wang. Die hand die gisteren zo angstig koel aanvoelde. Tachtig is een mooie leeftijd om er een punt achter te zetten, maar ik had nog graag wat langer van haar genoten.