'Op iedere werkplek is wel eens gedoe'. Zo worden de irritaties, frustraties en woedes die op onze afdeling leven vanochtend samengevat. Geen conclusie van onze leidinggevende, die is onderdeel van het gesprek dat we hierover gaan hebben. Het gesprek wordt ingeleid door een opperhoofd.
De boodschap is dat het gedoe moet worden omgezet in een positieve wending door uit te spreken wat ons dwars zit. Hiervoor gebruiken we een oude indianen-methode, de talking stick. Het principe: de stok ligt in het midden van de kring en degene die hem pakt is aan het woord. De rest luistert.
Een interessant uur volgt. De talking stick doet zijn werk. Mensen die hun hart willen luchten kunnen dit. Mensen die hier geen behoefte aan hebben, hoeven niets te zeggen. Natuurlijk zijn er altijd mensen die veel aan het woord zijn (ik ben er zo een... ) en mensen die een keer wat zeggen. Maar dat is prima. De basis voor gesprekken die ongetwijfeld gaan volgen, is gelegd. Sommigen zijn emotioneel, sommigen zakelijk. De een is positief en zoekt naar een oplossing, de ander is boos en wil nog niets weten van oplossingen. Eerst maar eens het hart luchten.
Uniek zijn we ongetwijfeld niet. Want zoals ik vanochtend van het opperhoofd al begreep: er is geen organisatie zonder eiland-cultuur, geen werkplek zonder goudhaantjes en mensen die zich niet-gehoord voelen. Maar in alle oprechtheid kan ik wel zeggen dat ik voor het eerst in tijden het gevoel heb dat er een klein begin is op weg naar verbetering. Soms is het medicijn om de lucht met collega's te klaren hetzelfde als in een huwelijk: blijven praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten