Tien centimeter

Boem is ho. Een waarheid als een koe, zo ondervond ik vorige week. 'Boem' tegen de auto van de mevrouw voor me en 'ho' want ik stond in één keer stil. Drie auto's met schade, drie mensen hevig geschrokken en bovendien een flinke deuk in mijn ego. En te midden van deze omstandigheden, speelde zich de volgende scene af.

Duizend maal excuses veranderen niets aan het feit dt ik de Nissan heb aangereden. Verontschuldigingen waar deze mevrouw helemaal niets voor kocht. Ze richtte zich onmiddellijk op de meneer met de Renault voor haar, alle omstanders richtten zich op haar. Ik stond zogezegd buiten spel. En dat bleef zo totdat we alle drie onze formulieren hadden ingevuld en weer huiswaarts keerden. Alsof ik me op het schoolplein van een basisschool bevond, werd ik als 'slechte vrouw' onmiddellijk buitengesloten. Niet alleen door de betrokkenen overigens. Ook de meneer van de 'kroeg' aan de weg waar de aanrijding plaatsvond bood de mevrouw van de Nissan en de meneer van de Renault een drankje aan. Ik, de 'doodrijder' (die zeker 25 kilometer per uur reed) kon wel blijven staan met de schadeformulieren in mijn hand. De mevrouw van de woonboten aan de naastgelegen gracht moest echt eerst van de politieagent horen wat er precies was gebeurd, voor ik van haar een kop koffie kreeg aangeboden. En pas nadat de Nissan en Renault-rijders begrepen dat de aanrijding mede had kunnen plaatsvinden, doordat mijn zicht werd belemmerd door een voorlangskruisende ambulance, werd me gevraagd hoe het eigenlijk met mij was.

Uiteindelijk ben ik met een kop koffie in mijn maag (erg bedankt alsnog), een minder leuke ervaring op mijn conto en een observatie rijker huiswaarst gekeerd met een auto die volgens Man toch zeker tien centimeter korter is dan voorheen.